Déjà Vu

Uitleg aan het publiek
Lang geleden waren twee mensen zeer goede vrienden of directe familie (ze hadden een intieme relatie). Destijds zijn ze door invloed van buitenaf gescheiden, uit elkaar gerukt bijna/zelfs. Nu ontmoeten elkaar, na vele jaren. Ze hebben echter geen tijd voor elkaar: één persoon moet (binnen een minuut) weg. Wat vraag je dan aan elkaar?

Vragen aan het publiek

  • De relatie en hun namen
  • Op welke openbare plek komen ze elkaar na jaren weer tegen. Eén van de twee móet weg. Het doet er even niet toe waarom. Hij/zij kán niet blijven.
  • Waarom (of hoe) zijn ze destijds uit elkaar gerukt?
  • Per persoon geeft het publiek 3 vragen, die aan de de ander gesteld gaan worden en die hij/zij (dus) niet mag weten (de ander verlaat dus even de zaal)

    • vraag 1: naar een ander persoon
    • vraag 2: naar een gebeurtenis uit het verleden.
    • Vraag 3: naar een situatie uit het heden.



1e Scène (de ontmoeting)
De twee personen ontmoeten elkaar. Eén van de twee had eigenlijk al weg moeten zijn - en heeft echt geen tijd. De minuut gaat in als één van de twee iets tegen de ander zegt. Na dertig seconde wordt er iets omgeroepen (o.i.d.) om de druk op te hogen en de spelers een indicatie van de tijd te geven. Meld evt.in deze conversatie ook waar jullie elkaar voor het laatst hebben gezien.

2e Scène
Terug in de tijd: de scheiding heeft zojuist plaats gevonden. De twee spelers zien elkaar niet meer. Bijvoorbeeld kan één van de twee spelers de scheiding te horen krijgen en incasseren.

Opvolgende scènes
Deze zijn chronologisch, maar bevatten veel tijdsprongen. Als bijvoorbeeld in de ene scène twee personages elkaar voor het eerst ontmoeten, kunnen zij in de volgende scène hun eerste kind al krijgen. Of aan moeder uitleggen dat die relatie na 2 jaar alweer uit elkaar is. Hun tweede date, eerste seks, trouwerij etc, hoeft het publiek niet te zien. Dit soort tijdsprongen zijn in films heel normaal. Het werkt goed als personages in hun spel tijden aangeven:” Het is nu al tien jaar geleden….” of “Ik ben 45 en nu pas komt mijn droom uit.”

Concentreren op de scènes! Goed luisteren naar elkaar! Elkaars misstappen corrigeren in je rol.

Wat vooral ook goed werkt, is als één van de twee personages actief achter de ander aan gaat. Hij/zij probeert weer contact te krijgen. Het zou zelfs andere relaties in de weg kunnen staan. De relatie wordt daarmee belangrijker en het is mooi om te zien als ze elkaar nét mis lopen. Doe dit poppenkast-truukje hooguit twee keer.

Laatste scène (de ontmoeting)
Een zo exact mogelijke kopie van de eerste scène. Hoe meer er klopt, hoe beter. Hoe meer details (antwoorden) zijn uitgewerkt (in de vervolgscènes), hoe mooier dat voor het publiek is. Het is helemaal mooi, als ook is uitgewerkt, waarom die ene persoon persé nu weg moet en zeker niet kan blijven.


Nog wat losse tips
Iets wat in de ontmoeting-scène als positief is gedefinieerd (Zie jij Jan nog wel eens? Ja, bijna elke week; we zijn goeie vrienden), kan best negatief (niet waar) blijken te zijn. Dat maakt het des te pijnlijker. Er is dan namelijk over gelogen, in die korte ontmoeting. Dat antwoord krijgt dan in de laatste scène extra lading.

Zorg in de ontmoeting-scène bij opkomst voor grote bewegingen (groot over het podium, groot in haast, grote koffer, etc. zonder dat het onnatuurlijk wordt). Dit is herkenbaar voor het publiek in het begin van de laatste scène. Zij weten namelijk nog niet dat daarmee geëindigd gaat worden, en moeten die scène dus zo snel mogelijk herinneren en herkennen.

Probeer negatieve scènes af te wisselen met positieve. Doe dat ook met korte en lange scènes. Heb het lef om een scène van 10 seconde te spelen (één keer).

Een parallel-scène werkt erg mooi. Het versterkt de relatie. Het kan literair heel mooi werken: de twee hoofdrolspelers spreken voor zichzelf (of schrijven een brief), maar lijken in dialoog. Ook in films zijn dit soort parallel-montages een veel gebruikte manier om emoties te intensiveren en spanning op te bouwen.

Toon intieme emoties naar het publiek. Dat is moeilijker voor de speler, maar komt des te heftiger aan bij degenen die ernaar kijken.